Додека работев како бродски фотограф, на снимањето на мојата прва свадба, додека ги позирав младенците на позадината за портрети, ми падна в очи дека и покрај привидното спокојство и релаксираност (мала свадба, долготрајни партнери), рацете на младоженецот беа постојано згрчени или пак нерцозно ги стискаа и гмечеа рабовите на ракавите на сакото.
Му забележав, ни никако не успеав да го опуштам човекот. Нормално, тоа се гледаше на фотографиите, но, младенците не обрнаа никакво внимание на тоа и фотографиите отидоа како што треба.
Подоцна дознав дека младоженецот цело време се предомислувал во врска со венчавката и грчевите биле резултат на тој внатрешен немир.
Оваа ситуација ме натера повеќе внимание да им обраќам и на тие детали кај луѓето, затоа што понекогаш рацете се показател на тоа како се чувствува остатокот од телото и каква е состојбата на умот на човекот.
Подоцна кога имав чест и задоволство да следам и семинар за свадбена фотографија кај познатиот Монти Зукер, тој ги спомна и истакна рацете како одличен начин да се потенцира нечиј портрет. Тој ги наброја следниве точки во снимањето на раце кај портретна фотографија:
1.Кога го позирате субјектот, обрнете посебно внимание на рацете и охрабрете го моделот да ги релаксира дланките и да ги опушти прстите. Така фотографијата нема да делува присилно а субјектот нервозен и во грч.
2.Доколу субјектот неможе да ги опушти рацете и дланките, обидете се да направите композиција која нема да ги вклучува дланките (близок портрет – хеадсхот)
3.Некогаш, надобра работа која може да се направи со дланките и рацете, е да му се даде на субјектот нешто да држи (се додека е тоа релевантно за ситуацијата или субјектот и не одзема премногу внимание) или пак да го натераме субјектот да ги потпре на некој елемент на фотографијата (нога, столче и сл.), дури и ставање во џеб може да заврши работа во зависност од композицијата.
4.На крај, дланките изгледаат најдобро кога се снимаат одстрана, со одвоени прсти еден од друг.
|
| Автор: Андон Давчев, 25.02.2007 |
